#محمد_پویا

وقتی با تاریکی
هرگز وعده به روشنا نبود
کوله های کول مرگ و کوه
به سایه های دراز ستارگان بر نیامده
می رساندیم .

آتش که نه !
دود قامت شکسته ,
دل چشم ها را می سوزاند
تلخ نگریستن غروب ماه
که می افتاد پشت سنگواره های مخوف و
زیبا
تب بریده و مقطع طناب های باران
انگاره عبور از لکنت بی پروای سنگی
هنوز عبورمان می داد .

درنگ کن رفیق !
در سرزمین بلوط های سوخته
شعرهای سکوت دهان باد
خونی کمرنگ تر از شوق بستن
مهمیزهای تاریکی به پای توفان دارد .

بگذار
روبروی صخره های عظیم
رگ های خاکستری جان را
مویه کنم
شاید !
پرچم بلوط های کوهی سرزمین آتش زنه ها
ناممکن به وزیدن مرگ , پژواکی نامیرا باشند .
که
” گیانم جوور وفر وه آگر کیشای ..”

بازدیدها: 1