دو شعر از عبدالله سلیمانی

از روزگاری که
بابا نان داد و نانِ روزگار را او
قیچی می‌کنم.
ازهرچه مادر در بقچه گذاشت
چیزی دستگیرتان نمی‌شود
اما
پدر به فرض‌هایش
جان داد
تا…
من که
خودم زمین را بو کشیدم
دست ِ قیچی را خواندم
ودست شما را
که قامت بستید باگردن‌های قیچی که
در آغاز قیچی بود

که چی!

بریده از هیچ‌های شما
ازمسیر ماشین‌ها وعبور آدم‌ها
کمی سرگیجه داشتم
از کلماتی که بو دار بود آویزان شدم
دست به دامن کله‌ی شق‌ام
هرچه تکراری
از جنس امروز نبود
باز سراغ قیچی
-عشق‌تو قیچی-
بلد نبودم وطنم را
دقیق در بیارم
کتاب جغرافیایم
پر از قیچی بود
کتابی که قیچی بود
از چشم‌های …
امروز فراموش کرده‌ام
از توشه پدری
حالا
چقدر برای کودکانی که مثل خودم
خود را قیچی کرده‌اند
موضوع انشا بدهم:
هرطور دلتان می‌خواهد
به متراژ شما ببرید
لطفا خودتان را شروع کنید
فقط این بار به متراژ خودتان
دقت کنید به بازی پایان
آقا اجازه!
دقت که پایان ندارد
ما که بریدیم
از قامت ناساز شما
شکل دروغ را
گول شیطان را نمی خوریم
فقط سفیدی‌ها را می‌خوانیم

آقا؟
بریدیم
دق‌مان را درآورده

مادر‌های امروز هم می‌دانند
اگر دندان درآوردید
نان به شما
می‌دهند!
نمی‌دهند؟
تو بگو! اجازه آقا
می‌دهند. نمی دهند …
ساکت!
فقط از روزگاری که بابا نان داد

____________________________________________________

شاید راه…

قوز کرده بر این متن
که تو در آن
تمام سطرها را به صفت تنهایی اتاقت کردی
مضاف بر آن،
تابند بعدی
به قدر هر چه کلمه طاقت بیار
شاید راه نفس باز شود
بدود خون نه در چشم
در مسیر طاقت
تا غوغای کلمات و
رستاخیز …
حالا که اتاق پر از نیفتادن هایی است که بریدی
حالا که از کوه به سنگ رسیدی که استعاره
وقتی می‌خوانی

گلوی زخم‌های تو
خراش برمی‌دارد پای نشستن
چقدر گردن کج
تا کلمات را برای آرامش اتاق
چفت وبست
و تنهایی‌ات را
به چشم های نگران گوزنی
گره زدی
اکنون که از ارتفاع زندگی
پایین آمدی
مضاف بر تمام کلماتی
که در خلوت تن به بازی متن تن دادی

به دقیقه اکنون
که در غوغای شانه‌هایی بیگانه
کسی نمی‌داند درتابوت خاکی‌ات
هنوز کلمات توان رستاخیزرا دارند یا چنان من
قوز کرده روی متن ختم تو

بازدیدها: 17