شعر : بیستون

‍ ‍ بیستون

بیستون ! کوه جدا مانده ز یاران ، تنها
سرفرازی به تو آموخته ، دوران ، تنها

بیستون ! بغضِ ورم کرده ی پابندِ ستم
ای به حق ، راست ترین قامتِ زندان ، تنها

زین صلابت که توداری به نگاهی کافیست
لرزه افتد به دل و دستِ نگهبان ، تنها

دیرگاهیست که در چرخه ی مجبورِ زمین
خوگرفتی به تماشای بیابان ، تنها

مُزدِ آزادگی این است ، که تنها باشی
پا، فشاری، به همان ارزش و بنیان ، تنها

روی قلّه به تو تکیه زده با چشمِ امید
ابرهای کِدر و بی سر و سامان ، تنها

مرغ های شده از دسته ی خود گُم ، دارند
در مسیرِ سفرِ خود به تو ایمان ، تنها

عاشقانی که تو را مأمنِ خود می دانند
همه هستند ، به یک باور و پیمان ، تنها

که بگویند :ᐸ تودر اوج ،تواضع داری
و تویی خالق ِاین صحنه ومیدان تنها>

بیستون ! قصّه ی عشقی ، که تو داری ، زیباست
قصّه ی ما همه اش غُصهّ و حرمان ، تنها

روزگاریست ، که مردم ، همگی مسخِ خوداند
و به دامِ غم و خود خواه و پریشان ، تنها

دکترعبدالرضا رادفر( آرام کرمانشاهی )
برای دانلود پادکست کلیک کنید

بازدیدها: 10