مطالبات زبان محورانه خلاف یکپارچگی جغرافیایی

مدتی است «آموزش به زبان مادری» از سوی تجزیه طلبانی که ژست دموکرات وکنشگران سیاسی گرفته‌اند،بسامد بالایی یا‌فته‌است. این افراد خود را نماینده اقوام مختلف کرد و بلوچ و ترک و… معرفی می‌کنند.در وطن دوستی ،ایرانیت ،نیت و صداقت سیاسی افرادی که طرح آموزش به زبان مادری را مطرح می‌کننددر هر جایگاه و مرتبه‌ای،باید تردید داشت.اصولا طرح آموزش (علمی)به زبان مادری از سوی هر فردی که مطرح شود نشان می‌دهد این افراد درحوزه‌ی زبان و ساختار زبان ،دانش بنیادین ندارند بلکه غرض ورزانه به طرح این موضوع دامن می زنند.امروز کیست که نداند ایران دارای جغرافیای رنگین زبانی است با صدها رنگ وطرح.دراین جغرافیای واحد اما رنگارنگ ،حدود بیست‌وپنج زبان و صدها گویش و هزاران لهجه دیده می‌شود.امروز در محافلی که آموزش به زبان مادری را طرح می‌کنند وبه ظاهر مطالبات زبان محورانه وقوم‌گرایانه دارند، وقتی از حق «آموزش به زبان مادری» حرف می‌زنند تنها زبان‌های کردی،عربی،اذری،گیلکی را نام می‌برند و چندین زبان دیگر را نادیده می‌گیرند! اگر شما ژست عدالت زبانی می گیرید!مثلا
«چرا آموزش به زبان مادری باید تنها حق گویشوران چند زبان باشد؟ زبان‌های وفسی، نایینی، سمنانی، تالشی، لاری، بشاگردی، سنگسری، سرخه‌ای، سمنانی، زابلی و ده‌ها زبان دیگر هم وجود دارد. پس «آموزش به زبان مادری» علاوه‌بر دو زبان عربی، چهار زبان ترکی و چهار زبان کردی به ده‌ها زبان از زبان‌های فلات مرکزی هم باید باشد!؟ علاوه‌براین، گویشوران تبری، گیلکی، تاتی، تالشی، بلوچی و… را هم باید بر این فهرست بیفزاییم» آیا امکان پذیراست که تمام دروس مدارس و دانشگاه‌ها را به این تعداد زبان وده‌ها گویش -درداخل جغرافیای ایران -سامان علمی داد!؟چطور می‌توان تمام دروس مدارس را به بیش از بیست‌وپنج زبان آماده کرد؟ چه راهکاری وجود دارد؟ معلمان این زبان‌ها در کجا و چگونه باید آموزش ببینند؟
در حالی که برای همین زبان فارسی از
جنبش مشروطیت به این‌سو ، به یاری صدها نویسنده و مترجم کوشا و زبردست، با بهره‌گیری از پیشینۀ غنی و پربار این زبان، با زحمت وتلاش علمی افراد زیادی توانسته‌ایم آن را به یکی از زبان‌های پویا درزمینۀ دانش و فناوری وزبان علم در دانشگاه‌ها بدل کنیم،چگونه می شود به همه زبان‌ها وگویش‌ها تعمیم داد!
در حالی که کشور ایران هرکدام از گویشوران، درکنار زبان رسمی خود یعنی؛ فارسی از زبان مادری خود هم در ارتباطات فردی استفاده می‌کنند وکسی هم زبان مادری را فراموش نخواهد کرد زیرازبان مادری را از بدو تولد وحتی در مرحله جنینی یاد می‌گیریم. در شش سالگی زبان علم و دانش را به زبان فارسی می‌اموزیم. زبانی که پیشینه‌ی پرباری دارد زیرا «زبان پارسی دری، که ادامۀ نیای خود، پارسی باستان، مادربزرگش، پهلوانیگ، و مادرش، پارسیگ یا پهلوی‌ست، نه‌تنها زبان فرهنگ و شهرآیینیِ ایرانی‌ست، »خانۀ وجود و هستی ماست. زبانی‌ست که ایرانیان، دستِ کم، در درازای ۲۶۰۰ سال با هر گویش یا زبانی و با هر دین و باوری بدان نوشته و سروده و خوانده‌اند و همۀ اندیشه خود را با آن پرداخته و معنا بخشیده‌اند و ایرانی‌بودن را با فرهنگ و فرهنگ را با زبان پارسی شناسانده‌اند.» زبان مادری ما همین زبان فارسی است که رد وپای آن در سایر زبان‌های کردی،گیلکی وبلوچی و…دیده‌می‌شود. آموزش چیزی فراتر از زبان است مگر آموزش به زبان مادری تمام مطالبات اقوام را برآورده می کند؟
اموزش به زبان مادری مطالبه هیچی کدام از اقوام ایران نیست این اقوام اکثر زبان مادری خودرا بیرون از مدرسه در خانواده یاد می گیرند و برای رفع نیاز خود بکار می‌برند. بدون شک مطالبه‌ی زبان محورانه ،مطالبه‌ای در مسیر واگرایی و ایجاد گسل در ساختار ایران واحد است. وطرح آن از طرف هر فردی مغرضانه و آلوده به نیات سیاسی وقومی است نه اتحاد و یک پارچگی جغرافیایی ما‌
در طرح آموزش به زبان مادری،از سوی بعضی محافل تفکری خائنانه و جاهلانه‌است.این افراد برای پنهان کردن نیات شوم خود معمولا با نوعی رذالت و رندی موضوع تنوع فرهنگ‌ها و رنگارنگی اقلیمی کشور ایران را با آب و تاب ضمیمه و زمینه موضوع خطرناک آموزش به زبان مادری می کنند.شگفت آن که این افراد در میان بیانیه ها و سخنرانی‌های خود به شکلی خائنانه «آموزش به زبان مادری » را به جای حق طبیعی«آموزش ِ زبان مادری» به‌کار برده وبا تکرار بیش از حد آن سعی در طبیعی جلوه دادن آن می‌کنند.امروز هیچ فرد وطن دوست و ایرانی ای مشکلی با آموزشِ زبان مادری ندارد وهمین حالا وحتی چند سالی‌ست در دانشکده‌ها و مدارس بعضی شهرها زبان‌های کردی،ترکی و…تدریس می‌شود و دانشجویان شهرهای مختلف ایران می توانند هر کدام از این زبان ها را که تمایل داشته باشند در قالب واحد درسی انتخاب کنند و به عنوان زبان دوم در کنار زبان فارسی یاد بگیرند.

تاکید بر آموزش به زبان مادری -زبانی که ما از مادر، پدر و نزدیکانمان یاد می‌گیریم – برخلاف قصد مزورانه بعضی تجزیه طلبان و کسانی که با کشور ایران واحد ستیز و کینه‌ دارند نه تنها اسباب توسعه و پیشرفت نخواهد بود بلکه اسباب تفرقه و ایجاد گسل‌های متعدد هم می‌شود زیرا گویشوران هر قومی اصرار دارد که تا گویش آن‌هابه عنوان زبان علمی وآموزشی انتخاب شود که عواقب سیاسی و فرهنگی خطرناکی دارد.
«در کردستان عراق هر دو زبان کرمانجی و سورانی آموزش داده می‌شود و هر دو رسمی است. مدت‌هاست که اورامی‌ها به‌دنبالِ تدریس زبان خود در مدارس هستند و این مسئله در کردستان عراق، تاحدودی، به مسئله‌ای امنیتی بدل شده‌است. بی‌گمان اگر قرار باشد که طرح «آموزش به زبان مادری» اجرایی شود، تنها در بخش‌های کردنشین ایران چهار گونه کتاب درسی (در تمام دروس) باید آماده کرد. تجربۀ عراق نشان داده‌است که گویشوران هیچ‌کدام از زبان‌های کردی حاضر نیستند که گویش دیگری را به رسمیت بشناسند.»
مخلص کلام آن که طرح موضوع آموزش به زبان مادری حرکتی ضد ملی وخلاف امنیت ویکپارچگی کشورعزیزمان ایران است وهیچ انسان وکنشگر وطن دوستی نباید به این موضوع دامن بزند؛ آموزش زبان مادری را اما می‌توان تقویت کردو اسباب اتحاد ما هم خواهد شد.

بازدیدها: 1